Kio estas ekologia agrokulturo?

Kiam oni serĉas informojn pri kio estas ekologia agrokulturo, verŝajne ni renkontos la jenan difinon, per teknikaj vortoj: "Ĝi grupigas la agrokulturajn sistemojn kiuj celas krei san(ig)ajn nutraĵojn por la homoj kaj por la medio, sen uzo de kemiaj sintezaj produktoj". Ĝi estas ankaŭ foje konata kiel biologia agrokulturo, termino adoptita ankaŭ en aliaj eŭropaj landoj.                                                                                                                                                 Ni priatentu tion, ke la ekologia agrokulturo ekskludas la sintezajn fekundigantojn kaj plagicidojn, la kreskoregulilojn, eĉ la kromaĵojn aldonitajn al la manĝoj de bestoj. Ekzistas la firma decido krei, subteni kaj instigi la fekundecon de la tero, uzi ĝustajn kultivteknikojn kaj, kiel dirite, ne uzi kemiajn kontaminajn produktojn, anstataŭe oni uzu agrokulturajn postrestaĵojn, verdajn nutrigojn, organikan sterkon, ktp.                                                                                                                                                                                                                                                                                 Oni batalas kontraŭ plagoj kaj malsanoj per biologiaj metodoj, kontrolante bestetojn, fiherbojn kaj aliajn vivestaĵojn kiuj interagadas kun la kultivoj.                                                                                                                                                                                                                                                                 Tiel do, oni povas pensi, ke la ekologia agrokulturo eble ne estas tiel moderna koncepto, io nova. Grandparte ĝi estas reveno al la originoj de la agrokulturo, tiun praktikata de niaj praavoj. La diferenco kuŝas en tio, ke nuntempe ni disponas pri multe pli da informoj, studoj kaj datumoj, kiuj permesas plibonigi niajn kultivojn sekvante ekologiajn principojn. Aldone, ni plicertigas ke niaj ĉiutagaj manĝaĵoj estu pli kvalitaj, sen toksaĵoj, eĉ pli bongustaj kaj nutropovaj.                                                                                                                                                                                                                                                                              Resume, oni povus diri ke, la ekologia agrokulturo estas, ne nur maniero labori la grundon sed ankaŭ vivstilo aŭ filozofio. Respektante nian medion, kiu petas al ni tujan ŝanĝon en la ĝisnuna maniero labori la teron ĉar, la grandegaj agro-ekspluatadoj ne nur malriĉigas la grundon, modifante ĝian  bazan strukturon sed, frue-malfrue ili malbonigas nian sanon.                                                                                                                                                                                                                                                                                     Enkonduka artikolo originale kataluna de: Sònia Bargalló
 

Rúbies, la nekonata sovaĝejo

Rúbies

 ||||  Podeu llegir l'entrada en català a: Rúbies, la terra desconeguda

[*      Antaŭ nelonge mi publikigis foton pri Rúbies, vilaĝo en perdita loko de la antaŭ-Pireneoj. Mi notis ke mi pasigis tie ses monatojn de mia vivo. Nun mi provas pluparoli pri ĝi kaj rakonti kialojn kaj kielojn, laŭ propono de amikino. Fine de la naŭdekaj jaroj -fu! antaŭa jarcento!- mi iomete engaĝiĝis en grupoj kiuj celis la kreadon de ekovilaĝoj (ecoaldees, katalune). En Barcelono ni okazigis plurajn laborgrupojn kiuj estigis viglajn diskutojn, jen kun bonaj jen kun malbonaj rezultoj, ĉar finfine temis pri idealismo kaj tio kunportas troan disŝprucigon de ideoj, ne ĉiam akordigeblaj inter si. Bedaŭrinde tre malmultaj homoj transiris de teoriaj proponoj al praktika agado.

Iun paskon tamen, ni sukcesis organizi kelktagan ekskurson al Pireneoj kaj ĉirkaŭaĵoj, ni vizitis plurajn vilaĝojn surbaze de itinero kiu inkluzivis jam ekzistantajn ekosetlejojn. La aventuro estis ege interesa ĉar ni lernis el la sperto kaj ideoj de diversaj pioniroj kaj ankaŭ el la rakontado de lokaj vilaĝanoj.

Ĉe la reveno la grupo dissplitiĝis sed mi scias ke, almenaŭ du paroj ĉiu siaflanke, finiĝis en montaro.

Poste neniu kuraĝis daŭrigi la surlokan esploradon. Tiam mi decidis ke mi travojaĝos montojn eĉ se sola. Kaj mi elektis la montaron Montsec, kiu dividiĝas laŭ tri nomoj: Montsec de l'Estall, Montsec d'Ares kaj Montsec de Rúbies. La nomo de tiu lasta devenas el la vilaĝo en kiu mi iom da tempo loĝis.

Mapo de Rúbies

Do, Rúbies estis malgranda sed grava el geohistoria vidpunkto. Iom da esperanta informado pri Montsec vi povas ricevi ĉe La Pterodaktilo: http://www.pterodactil.cat/index.html

Kaj ankaŭ vizitindas Llimiana:

http://www.llimiana.com/index2.php